Er verschenen de laatste tijd weinig opzienbarende progressieve rockcd`s op de markt want op een enkele uitzondering na waren het allemaal Dream Theater klonen.

Gelukkig kwam ik kort geleden in het bezit van het debuut van de Italiaanse band Pathosray.

Deze vijfmansformatie maakt op hun debuut een verpletterende indruk. Wat als eerste opvalt is dat de zanger Marco Sandron accentloos engels zingt en hij heeft een geweldig bereik. Alle nummers hebben een melodieuze inslag maar zijn over het algemeen zeer stevig te noemen.

Het begint rustig met pianomuziek maar alras worden we flink wakker geschut door het beukende drumwerk op de opener Faded Crystals. Lines to follow begint ook weer stevig met snel drumwerk en heeft een mooi refrein. Scent of snow is wat melodieuzer en heeft een mooie gitaarriff. Sorrow never dies is een van mijn favorieten, het begint vrij rustig met later prachtige hoge uithalen van de zanger en een lekkere gitaarsolo.

The sad game is de klapper van deze cd, wat een geweldige progressieve metal song, kippenvel.

Strange kind of everything en Emerald City zijn ook nummers van een hoog niveau, heel afwisselend maar toch heavy. Een uitstekende cd dus die bewijst dat er leven na Paverotti is!