Queen was en is nog steeds jeugdsentiment voor mij, bijna niemand kon deze britse band al toen ik Queen en Queen II al grijsdraaide. Queen II is voor mij nog steeds hun beste plaat ondanks het latere succes van de band. De plaat wordt majesteus ingeleid door Procession gevolgd door het machtige Father to Son waarbij de prachtige zelfgeproduceerde koren ( overdubs van de zang van alle bandleden) opvallen. White Queen is een ontroerende ballad met Freddy Mercury in een glansrol. Some day one day klinkt lekker speels en drummer Roger Taylor neemt de zang voor zijn rekening in de rocker The loser in the end.
Hierna een van de toppers op deze plaat, Ogre Battle, een van Queens hardste nummers. Ferry Fellers Master Stroke is een echt Queen nummer,melodieus en heeft weer mooie koortjes.
Nevermore luid met zijn pianoklanken het machtige March of the Black Queen in, een van Queens beste nummers ooit, veel afwisseling tussen hard en rustig.Funny how Love is is een meer standaard Queen nummer maar past wonderwel goed tussen al het andere muzikale geweld.De plaat sluit af met hun eerste single Seven Seas of Rhye. Als laatste opmerking over deze klasse plaat moet ik nog even de schitterende hoes noemen, ik heb hem jaren als embleem op een spijkerjasje gedragen. Na deze plaat verscheen het ook geweldige Sheer Heart Attack en natuurlijk a Night at the Opera. Later verscheen ook nog het prachtige Innuendo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten